Bombaj – Bombay – Mumbai :)

Hotel The Taj Mahal Palace w Bombaju

Od razu podaliśmy taksówkarzowi adres jednego z rekomendowanych przez LP guest-housów, Sea Shore Hotel, który dodatkowo polecali ludkowie z bollywood.pl (nocowali tam w styczniu tego roku), ale ku naszemu zdziwieniu cały hotel, który zajmował jedną z kondygnacji wielkiej kamienicy był pusty, hulał w nim wiatr i trzaskał okna. Znaczy taksówkarz powiedział nam, że tam jest remont, a on może nas zawieźć do innego, dobrego ;) hotelu – ale myśleliśmy, że to ściema (słynne są ściemy taksówkarzy i rikszarzy typu – hotel spłonął, albo zalało go, albo nieczynny – które wciskają turystom, aby zawieźć ich do „zaprzyjaźnionego” hotelu, gdzie potem dostają prowizję od właściciela). A tu zonk – serio remont. Sąsiedni hotel „Maria” też w remoncie. A inne, czynne, przepełnione, mimo syfiastych maleńkich pokoi bez łazienek i często bez okien. To co nam proponowano, to np. ciemna szafa/closet wielkości łóżka za 800 Rs na 5. piętrze. Były też eksklusivy – hotele-pałace w stylu kolonialnym, przy samym bulwarze, gdzie ceny zaczynały się od 3000 Rs za dwójkę. Wiedzieliśmy, że Bombaj jest najdroższym miastem Indii, a budżet na spanie niestety w tym przypadku trzeba potroić, ale trzy tysiące rupieci… No thanks!

Wniosek jeden – przewodnik LP z 2007 roku (czyli najnowsza wersja obecna na rynku)  jest baaardzo nieaktualny – szkoda, że update planują dopiero na jesień tego roku, czyli po naszym powrocie.

Wzięliśmy mapę i skierowaliśmy się do jednej z ostatnich desek ratunku, czyli do Salvation Army Red Shield Hostel – czyli w wolnym tłumaczeniu „Ochronki Armii Zbawienia” (drugą deską miał być równie słynny YWCA), gdzie dostaliśmy całkiem spory i czysty pokój z łazienką – w łazience nawet było okno i to z widokiem na Pałac Tadź Mahal – za jedyne ;) 600 Rs za dobę. A i w cenie było śniadanko: jajko na twardo, trzy tosty, dżemik o smaku landrynek (dżem o tym smaku serwują w całych Indiach, a nawet w Nepalu), banan i przesłodzona i rozwodniona kawa oraz jakiś lunch i kolacja, na które jednak się nie załapaliśmy, bo się woleliśmy szwendać w tym czasie po mieście. W SA mieszkało całe mrowie białasów i skośnych – chyba wszyscy travellersi i backpakersi Mumbaiu. :) – ale też  kilka hinduskich licealistek – co rano wystrojone w granatowe spódniczki, białe bluzeczki i krawaciki wyruszały do szkoły (u nich rok szkolny trwa w najlepsze, a wakacje będą mieć w czasie naszej zimy, a ich lata). SA to dobra opcja dla tych, co, cytuję LP, „liczą się z każdą rupią”, bo oprócz dwójek i trójek (a właściwie trójek i trójek w cenie dwójek – bo w naszej dwójce były trzy łóżka :) można też wykupić za 150 Rs łóżko w tzw. dormitorium, czyli pokoju z sześcioma piętrowymi łóżkami (i jedną wspólną łazienką!!!). W każdym razie my z naszej dwójko-trójki byliśmy zadowoleni.

Przed chwilą wróciliśmy ze śniadanka – wyszliśmy za róg, bo śniadanko Armii Zbawienia przysługuje nam dopiero jutro, a kupić tego zestawu z bananem nie mogliśmy, ponieważ wszystko mają wyliczone, co do sztuki – ale trafiliśmy do ciekawej „po angielskiej” knajpki, gdzie wreszcie nam się udało spróbować słynnej potrawy masala dosa, czyli dziwacznego opłatka zawiniętego w kopertę z nadzieniem w środku (my zamówiliśmy z fasolą), zamówiliśmy też tosty z omletem, tosty z masełkiem i świeży sok z arbuza – wszystko pychotka. A teraz udajemy się na drzemkę – bo w sleeperze się strasznie wymęczyliśmy… Dla odmiany prześpimy się w pozycji całkowicie horyzontalnej, z rozprostowanymi wszystkimi kończynami z zastosowaniem poduszki.

No to na razie – po południu wyruszamy na podbój Bombaju!
Asia i Kondi

—-Update—-

PS. Iza napisała smsa, ze jest w Pokharze i zostaje tam do końca urlopu i spotkamy się w Delhi. Chyba się zmęczyła wieczną włóczęgą.

🇮🇳